Toch zijn er meer dan een paar goede redenen (en een paar relatief overtuigende onderzoeken) om aan te nemen dat squirten een fysiologische reactie is op seksuele stimulatie.

In deze blog ontdek je een paar van de beste redenen om te geloven dat squirten echt bestaat – ongeacht je het nu al wel of nog niet hebt ervaren.

1. Squirten bestaat al heel lang

Squirten is al jaren een opkomend element in populaire pornografie, maar lang voordat pornografie beschikbaar was op het internet, werd squirten al besproken door allerlei schrijvers, onderzoekers en medische professionals. Al in de 17e eeuw werden de klieren van Skene, waarvan nog steeds wordt aangenomen dat ze ten minste een deel van de vloeistof in vrouwelijk ejaculaat produceren, geïdentificeerd door de Nederlandse arts Levinius Lemnius. Later schreef de Nederlandse anatoom Regnier de Graaf over een soort vrouwelijke prostaat (wat opnieuw de klieren van Skene waren) en hoe ze betrokken zijn bij de vrouwelijke ejaculatie.

In 1920 schreven de seksonderzoekers Alfred Kinsey en William Masters en Virginia Johnson over het observeren van de uitstoting van vloeistof tijdens het vrouwelijk orgasme. Kinsey noemde het “genitale afscheiding”, terwijl Masters en Johnson het “een soort vloeistof die geen urine was” noemden. We kunnen dus wel zeggen dat squirten iets is dat al werd waargenomen voordat de hedendaagse pornografie er echt munt begon uit te slaan.

2. Squirten produceert een unieke substantie

Het wetenschappelijk onderzoek rond squirten is vrij onduidelijk, maar als je het in zijn geheel bekijkt, geeft het een aantal interessante hints over wat er gebeurt tijdens een spuitend orgasme. Het eerste gepubliceerde verslag komt waarschijnlijk van Enerst Grafenberg uit 1950. Hij is de arts die de G-spot “ontdekte”, dus je kunt er wel van uitgaan dat hij een slimme vent was. Hij schreef over zijn observaties van de uitscheiding van “heldere, transparante vloeistoffen” die, terwijl ze uit de urinebuis kwamen, “geen urinair karakter hadden”. Een handvol onderzoeken die sinds de jaren 1980 zijn uitgevoerd – zoals dit onderzoek – toonden aan dat de uitstoot die sommige vrouwen produceren tijdens een orgasme vaak urine bevat, maar dat de substantie toch anders is. Een van de meer opmerkelijke onderzoeken vond dat squirt hogere niveaus van prostaat-specifiek antigeen (PSA), prostaatzuurfosfatase (PAP) en glucose, en lagere niveaus van creatinine dan typische urine bevat. De PSA-niveaus waren vergelijkbaar met die in mannelijk ejaculaat, waardoor onderzoekers dachten dat de vrouwelijke prostaat erbij betrokken was.

3. De manier waarop die substantie wordt geproduceerd is ook uniek

Een groot deel van het debat over squirten draait om de vraag of het een bonafide seksuele reactie is, of gewoon een toevallige uitstoot van urine in het heetst van de strijd. Onderzoek suggereert dat hoewel een deel van de vloeistof waarschijnlijk uit de blaas komt, het mechanisme waarmee het wordt geproduceerd in de meeste gevallen niet hetzelfde is als dat van urineren. Een onderzoek uit 2001 katheteriseerde vrouwen terwijl ze een orgasme kregen, in een poging te achterhalen waar het uitgestoten vocht vandaan kwam. Ze ontdekten dat het meeste uit de blaas kwam, maar dat (net als in andere onderzoeken) de geproduceerde vloeistof significant verschilde van gewone urine en dat het zelfs werd uitgestoten als de vrouwen een lege blaas hadden toen de test begon. Er werd ook een kleine hoeveelheid melkwitte afscheiding gevonden buiten de katheter buis. De auteurs van het onderzoek suggereerden dat zelfs als een deel van wat wordt uitgestoten tijdens het spuiten lijkt op urine, het niet hetzelfde is, en ze zeiden dat het proces dat ervoor zorgt dat het wordt uitgestoten anders lijkt te zijn dan gewoon urineren, en verder onderzoek vereist.

4. Er is een verschil tussen een onderzoek en de manier waarop de media dat onderzoek afschildert

De meest recente studie over squirten werd gepubliceerd in 2014 en het blies een deel van de geloofwaardigheid die was opgebouwd door eerdere studies op. Uit het onderzoek bleek dat de blazen van de vrouwen in het onderzoek leeg waren voordat de stimulatie begon, maar dat ze zich merkbaar vulden toen de vrouwen opgewonden raakten en dat ze werden geleegd nadat de vrouwen hadden gesquirt. En hoewel er kleine hoeveelheden prostaatvloeistof werden gevonden in de uitgestoten substantie, concludeerde het onderzoek dat de vrouwen onvrijwillig plasten. Dus, blijkbaar, terwijl deze vrouwen in feite squirten als reactie op seksuele stimulatie, werd het squirten beschouwd als onbedoeld urineren in plaats van een seksuele reactie.

5. Er is een berg anekdotisch bewijs dat squirten bestaat

De wetenschap kijkt vaak neer op anekdotisch bewijs en, om eerlijk te zijn, er kunnen serieuze fouten in zitten. Dat gezegd hebbende, kan je anekdotisch bewijs niet helemaal buiten beschouwing laten; het is vaak wat in de eerste plaats leidt tot wetenschappelijk onderzoek. En als het gaat om anekdotisch bewijs, heeft squirten er een berg van. Niet alleen staat squirten al heel lang in wetenschappelijke en literaire geschriften, er zijn ook duizenden vrouwen die zeggen dat ze het aan den lijve hebben ondervonden. Velen van hen noemen het ook een zeer plezierig onderdeel van een echt geweldig orgasme. Waarom gaan we er dan van uit dat een paar wetenschappers in een lab meer weten over de seksuele ervaringen van deze vrouwen? Seks is tenslotte grotendeels een kwestie van ervaring. Als vrouwen vrouwelijke ejaculatie ervaren als een uiting van hun plezier, dan is het een seksuele reactie. Punt uit. En als die uiting uit de blaas komt of op plas lijkt, dan moet dat maar.

6. Het feit dat alle lichamen verschillend zijn bewijst niets

Een van de grote problemen waar studies over squirten tegenaan lopen, is dat er veel variatie tussen de deelnemers is. Sommige vrouwen produceren enorme hoeveelheden vloeistof bij een orgasme. En sommige produceren heel weinig. Lichamen verschillen nu eenmaal. En de manier waarop verschillende mensen een orgasme ervaren is verschillend. De dingen die hen opwinden zijn gewoon verschillend. Sommige mensen ervaren een orgasme door stimulatie van hun knie, hun neus of op allerlei andere manieren die wij misschien niet begrijpen. Dus hoewel niet alle spuiters hetzelfde zijn in het lab, is het belangrijk om te onthouden dat variatie in seksuele respons normaal is. Het feit dat er een grote variatie is in een seksueel fenomeen betekent niet dat het niet bestaat. Het betekent alleen maar dat we er nog veel over moeten en kunnen leren.